Otobüs Bekleyen adam

1. Gün

Kravat bağlamak zor iştir. Adamın işinin ilk gününün en zor işidir. Asansörde herkesle selamlaşma zorunluluğundan bile daha zor bir iştir hem de. Her yeni işimin her ilk gününde bu çileyi çekmek zorunda kalmak benim için ayrı bir iştir.

Sabahın 7 sinde kalkan beyaz gömlekli lacivert kravatlı adam: BEN!  Her sabah olduğu gibi yine sabahın köründe yola çıkılan sabahların ilk sabahı bugün. En idealist tarafımdan kalkıp, en bakımlı suratıma büründüm. Halbuki uzaktan baksanız traş oldu demezsiniz. Belki biraz kravatı düzgün. O kadar...

Traş olmayı öğrenebildiğim gün onlar gibi olmayı da öğreneceğim. Onlar kim? İşte onlar... Ne düşünürler? Nasıl Katlanırlar? Neyin hayalini kurarlar? Bense burada beklerken otobüsün gelmemesini dilemekten başka kimim? Ne özelliğim var da, onlar gibi olabilirim.

Bir otobüs durağı ne vaadedebilir bir beyaz yakalıya? biraz beklemek vaadeder, ama eninde sonunda o otobüsün gelişini vaadeder. Kimi için mutlu son, benim için değil. Çünkü beklemek şu hayatta bildiğim en iyi iştir. Okula başladım, büyümeyi bekledim. Liseye gitmeyi bekledim, sonr üniversiteyi, sonra büyük adam olmayı hayal ederken, bir işimin olmasını bekledim, vizeleri bekledim, finalleri bekledim, sonra bir sonraki vizeler derken, mezun oldum işim oldu, şimdiyse otobüs bekliyorum. Birileri benim askerliğimi bekliyor, başka konu. Ama ben, beklemiyorum! Bu da başka bir konu. Herkes dursun! ben otobüs bekliyorum. O otobüs, bugün, gelse de gelmeyecek. Kararım kesindir. İşe de gidilmeyecek. Otobüs gelmedi derim. Yarın gelirim derim. otobüs gelirse gelirim. Ama yarında gelmesin otobüs. Gelmeyecek, yarın da... Gelse de gelmeyecek. Ben  o otobüsü bekleyeceğim. Gelir gelmez, ayrı konu. Benim işe gitmek sorumluluğumsa, ve o işe gitmek için, otobüse binmem, ve otobüse binmem için durakta beklemem gerekiyorsa; bu benim tek sorumluluğumsa yani, ben de beklerim. Sorumluluklarımı bilen biriyim! Gelse de beklerim, gelmese de... İşe neden gelmedin derseler, otobüs gelmedi derim.